دوتا از دوستام براشون یه سوتفاهمی اتفاق افتاده.هر دو دوستمن خب ولی هردو بچه بازی دراوردن با بیست و چهار سال سن!یکیش پسره یکیش دختر!!

نکته ی کنکوری ۱) باهم تو رابطه و این صحبتها نیستن.فقط دوتا همکلاسیمن.

نکته ی کنکوری ۲) دختره تو شرایط خولی از لحاظ روحی نیست و گیر میده الکی.

نکته کنکوری ۳) پسره هم مثل دختره احساس میکنم تحمل و حوصله نداره.

بقول خودشون روی هم قد نیم قرن سن دارن ولی اماان از زمانیکه سختیها و مشکلات ادمهارو خسته کنه دیگه هرچی حساسیت و بیحوصلگیه میاد سراغ ادمها!!

یهو عین باروت شدم و از نارحتی میخواستم منفجر بشم درصورتیکه هرچی هست دست من نیست.

چای بابونه ریختم برای خودم بلکه اروم بگیرم.

به زندگی قلقلی خودم ادامه میدم......!

کی میخواد دست از سرمون برداره خدا میدونه اه.....

مجارستان بعد از حدود چهارماه قرنطینه،مرزهاشو باز کرد،الان از فردا دوباره میخواد ببنده.تکلیف اوناییم که پروازِ بعد از یک سپتامبر(فردا) دارن چی میشه؟؟؟نمیدونم.

فردا انتخاب واحد دارم و ۷روز دیگه دانشگاهم شروع میشه.هفته ی اول که انلاینه ولی از هفته دوم حضوریه.بخاطر حضوری شدنش هم،بااجبار همه ی دانشجوها باید تست کرونا بدن و جواب منفی رو بفرستن به ادمیشنشون.من برای پسفردا صبح نوبتشو دارم.

منکه هر جوری بود،ترم قبل و این تابستونو به نحو احسنت گذروندم اما واقعا نگرانم،نگران ترم جدیدم که ایا واقعا حضوریه؟چون با این وضع که کرونا هنوز گورشو گم نکرده،استرس اینو دارم که دوباره انلاین بشه.چون واقعا رشته ی ما کلی کلاس عملی داره و عملاا لنگ میمونه اگه انلاین بشه.

از اونطرف به این فکر میکنم که من تا کی میشه که بتونم راحت برم خانوادم رو ببینم،واقعا استرس میگیرم چون با این وضع هیچی معلوم نیست.

و اینکه حالا این تابستون رو من با دوستم باهم گذرونیدم که تنها نباشیم اما دوست من تا چندوقت دیگه میره لهستان چون اونجا اپلای کرده و میخواد درسشو اونجا ادامه بده و من واقعا هم براش خوشحالم عمیقا و هم کمی غم دارم بخاطر رفتنش.

میدونید من میتونستم برم ایران ولی بخاطر اوضاع افتضاح کرونا ترجیح دادم ریسک نکنم و بر دلتنگیم غلبه کردم. اما خب برای برگشتن هم میدونستم که باید هفت خان رستم رو رد کنی.حتی زمانیکه امتحانم تموم شد من  از هرکسی که میشناختم چه ایرانی چه خارجی پرسیدم که به کشورشون میرن یا نه.حتی یک نفر برام نوشت که علاوه بر ریسک بودن اینکار و هفت خان رسم و فرم اجازه ی ورود پلیس و دو تست کرونای منفی و اینا،اگه مرز بسته بشه عملاا بیش از این داستان میشه برامون و من با سنجیدن شرایط موندم.

تو این دوسال،از همون اولش تا خود یکسال من با رنج فراوان تونستم به دلتنگیم غلبه منم و بلد شدم چطور اروم بشم،رفته رفته عادتم شده به اینکه دلم تنگ بشه و اروم باشم.اما واقعا کرونا خیلی بی رحمه، چون اختلال تو زندگی همه ایجاد کرده.خدایا کی تموم میشه پس؟

یکسال از رفتنت میگذره و ما هنوز نتونستیم کنار بیایم با نبودنت...

بعد از فوت پدر بزرگ و مادر بزرگم، مرگ عمم واقعا برامون سنگین بود😢

واقعا دلمون برای بچه هاش و شوهرش خیلی میسوزه،خیلی دارن اذییت میشن.خدایا بهشون صبر بده🙁🙏🏻🙏🏻

قبل از اینکه از ایران برم شنیدم که جاریِ عمم به سرطان مبتلا شده،عمم یکسال و خورده ای مثل یه خواهر هر روز به جاریش که همسایش بود سر میزد و ازش نگهداری میکرد، دقیقا پارسال،یک هفته ی پیش،شب با درد فوق العاده زیاد شکم،از خواب بیادر شد و با حال زااار با امبولانس بردنش بیمارستان.تو اون یک هفته ،بیچاره فقط درد کشید و درد کشید.همون اول فکر کردن عفونت دستگاه گوارش و سنگ وصفراست ولی بعدش متوجه شدن سرطان کل دستگاه گوارش رو دربر گرفته و درنهایتِ جنگیدن برای بدست اوردن سلامتیش،ذره ذره اب  شد و در عرض یک هفته این سرطان کوفتی جونشو گرفت.

عمه ی من یه شخصیت عجیبی داشت.مدل خودش به همه محبت میکرد و از حرفهای هیچکس و هیچ چیز ناراحت نمیشد.گاهی ممکنه بود ادم ازش دلخور بشه ولی این نوع محبت کردنش بود و نمیخواست مارو ناراحت کنه.

اینارو گفتم که بگم عمم یک سال و‌خورده ای از جاریش نگهداری کرد غافل از اینکه خودش سرطانِ خاموش داشته و علاـمی برای بروزش نداشت و در عرض یک هفته فوت کرد.جاریش هم متاسفانه یکماه بعد از خودت فوت کرد....الان دوتا خانواده،یکساله که داغ دارن و داغشون سرد نمیشه طفلکیها....

روحتون در ارامش عزیزای دوست داشتنی💜🙏🏻

گاهی از دست ادمها که ناراحت میشم،هیچی نمیگم،پیش خودم میگم اخه چه ارزشی داره من با این جمله طرف مقابلم رو رنج بدم؟ولی ماشالا هیچکس همچین طرز فکری نداره و محکم حرفهاشو تو صورتم میکوبه! چه فایده که تو بیای بعدش معذرت بخوای؟پل های پشت سرمونو خراب نکنسم دوستان!