سلام.

یکسری تاریخ ها هست که ادم میشه گفت هیچوقت یادش نمیره چون مثلا اون روز یا اون سال یه اتفاق خاصی افتاده که همیشه یادش میوفتی.مثلا من هیچوقت یادم نمیره که ۱۳تیرماه ۹۷ ساعت ۹وچهل و پنج دقیقه ی صبح وقت سفارت داشتم.

و همچنین اولین روزی که وارد سپتامبر شدم

و امروز ۲۰ سپتامبر ۲۰۱۹ هست و من یکسال ،اینجا،تنها،برای هدفم جنگیدم و الان نتیجه اش اینه که با عشق و علاقه هر روز صبح کله ی سحر بیدار میشم که اگه کلاس دارم کلاسم رو برم اگر هم که نه بشینم درس بخونم.امید و انگیزم بخاطر اینه که تو مسیری پا گذاشتم که با بند بند وجودم بهش علاقمندم.علاقه ای که باعث میشه تموم سختیهام و تنهایی هام رو صبوری کنم و در ازای این پافشاری و صبوری،خیلی چیزا دارم بدست میارم،اول از همه دانش از رشته ای که بازم میگم با بند بند وجودم بهش علاقمندم،دوم صبور بودن بیشتر و بیشتر رو دارم یاد میگیرم و سوم قوی بودن رو،مثل کوه محکم بودن رو دارم تمیرین میکنم اونم اسااسی و چهارم تجربه های بسیاااار دوستداشتنی و گاها سخت و خیلی سخت از هزار و یک چیز، از روابط با ادمها،طرز تفکر و رفتار و غیره...،به جز ادمها،تجربه ی زندگیِ تنها و براومدن از پس خودت اونم تو یه کشور دیگه که صراحتا بگم دانشجو جماعت رو به صلابه میکشونه برای پاس کردن  درسها و همچنین کارای تمدید اقامت.

تو این یکسال،از نظر فکری و شخصیتی اونقدر تغییر کردم که احساس میکنم یه سه سالی از سن خودم بیشتر درک و تجزیه تحلیل میکنم مسائل مختلف رو  و این خیلی برام ارزشمنده ولی خب اونقدر بهم فشار اومده که همش باید به خودم بگم دونت ووری هاانی دونت ووری،بلیو یور سلف اند پلیز کیپ کاالم،پلییز،تا که نیاز نباشه سیتریزین بخورم.چون وقتی روزی رو به عصبانیت بگذرونم،همون روز یا شب موقع خواب حتی اگه گیج خواب هم باشم بازم تنم به خارش اساسی میوفته که حتما بااید همون لحظه سیتریزین بخورم:(

ادم یه چیزایی رو از دست میده و درقبالش یه چیزایی رو بدست میاره.تا از دست ندی بدست نمیاری....=>  No pain no gain 🍃☘