ممنونم که هستین....ممنونم که بهم انرژی میدین....منظورم همه ی اون ادمای دوستداشنیه که تو زندگیم حضوردارن....چه اونایی که اینجان و چه بقیه ی دوستداشتنیهای زندگیم...همه ی همتون...خیلی خوشحالم از حضورتون...

درمورد این اتفاق ناراحت کننده فقط میتونم بگم....الهی بمیرم برای همزبونام....

چقد دردناکه خدایااا....

 درنهایت میخوام روز کتابدار به کتابدارای مهربون تبریک بگم.

یه چیز بگم بهم نمیخندین؟؟...رفتم برای خودم یه عروسک دوسداستنی خلیدم...حالا عکسش باشه برای بعد.

یه مدته کلا تنش وارد زندگیمون شده.....ولی

تا خدا هست نباید ترسید....

نمیخواستم بنویسم...

ولی نمیدونم چرا دستام دارن رو کیبورد حرکت میکنن و حرف هارو دونه دونه لمس میکنن...

قلبا دلم نمیخواد بگم...

دلم نمیخواد بگم از ناراحتی دارم میمیرم...

دلم نمیخواد بگم دوسنداشتم امروز تنها باشم چون بخاطر وجود بقیه که من ترجیحا دلم نمیخواد ناراحتیامو ببینن,بغضمو قورت میدم...

امروز یه بغض محکم داشتم...

هی قورتش دادم..

هی محکم تر قورتش دادم...

ولی اخرش وقتی بقیه رفتن بیرون به ثانیه نکشید که با صدای بلند بغضمو ترکید...

هی به خودم امید میدم..

هی دوباره گریم میگیره...

اصلا یادم رفته که گرسنمه...

هی میگم خدایاااااا...

اوووف.....لعنت به این زندگی...لعنت به این روزا که از شکلات تلخ هم تلخ تره....